In de politiek wordt er een gekleurd beeld neergezet bij de toestroom van asielzoekers naar ons land. Op uitnodiging van onze diaconie hebben Lubna en Ahmed een toelichting gegeven over hun vlucht vanuit Soedan (of Sudan) en op de situatie in hun moederland.
Een schrijnend verhaal…
Goedemorgen, mijn naam is Lubna Abdul en dit is mijn man Ahmed Ebrahim.
Wij zijn allebei geboren in Omdurman in Sudan. Khartoum is de hoofdstad van Sudan. Khartoum, Omdurman en Bakri zijn 3 grote steden aan de Nijl die door bruggen over de Nijl met elkaar verbonden zijn.
Mijn man heeft 4 zussen en 1 broer en ik heb 3 zussen en 2 broertjes en een oudere broer die door ons gezin geadopteerd is, omdat zijn ouders zijn overleden.
Wij komen uit een cultuur waar de familie belangrijk is. Wij zijn allebei de oudste van het gezin.
In 1997 zijn wij gevlucht, omdat Ahmed werkte als militair en hij mensen moest doodschieten in Zuid-Soedan. Omdat hij dit niet wilde, kwam hij in de gevangenis en werd even vrijgelaten om bedenktijd te krijgen. Toen zijn wij samen gevlucht.
Ahmed vertelde mij dat wij naar een feest zouden gaan, dus ik ging in feestkleding met hem mee. Pas toen wij ver van huis waren en ik niet meer terug kon naar mijn familie, toen heeft hij mij verteld dat wij vluchtten.
Wij kwamen op een boot. De boot ging naar Rotterdam en zo kwam ik in februari op slippers aan in de haven van Rotterdam. Ik had geen warme kleding, helemaal niets.
Wij kwamen in Hardenberg wonen op 20 oktober 1998. Hier werd in november onze eerste dochter geboren. Later kwam er nog een zoon en dochter.
Toen werd het 14 april 2023. Ik werd wakker met het nieuws op social media, Facebook en televisie dat er oorlog was in Sudan.
Het was in Ramadanperiode. Ik probeerde direct mijn familie te bellen.
Ik krijg contact met mijn zussen die vertellen dat de militairen overal zijn. Vliegtuigen zijn aan het bombarderen, maar zij weten niet precies wat er aan de hand is, omdat er geen radio en televisie is.
2 zussen wonen in Bakri. De Janjaweed komen bij deze zussen aan de voordeur en zij moeten hun huis verlaten en alles achterlaten van waarde.
Zij nemen hun paspoorten mee en gaan naar het familiehuis in Omdurman waar de andere zus en broers ook zijn.
Omdat de oorlog verder gaat, vlucht de familie naar het platteland.
Ondertussen zamelen mijn broertje – die in Dubai woont – en mijn familie geld in om te zorgen dat de familie eten en drinken kan kopen en verder kan vluchten naar Egypte.
Het lukt om iedereen naar Egypte te laten vluchten. Mijn zusje krijgt daar haar kindje. Mijn schoonzusje later ook.
Het leven in Egypte is moeilijk. Er moeten visa geregeld worden. Voor de één is dit elke 3 maanden en voor een ander is dit 6 maanden. Dit gebeurt op een politiebureau. Zij zijn afhankelijk van degene die je helpt voor hoe lang een visum wordt afgegeven.
Nu wonen zij in een soort kamp met 33 personen waar ieder een eigen “woning” heeft.
Wij betalen de huur en de vaste lasten. De mannen en vrouwen proberen werk te vinden. Voor de kinderen is het moeilijk om naar school te gaan. Alles kost geld.
Veel mensen uit Sudan die naar Egypte zijn gevlucht, hebben niets. Wij verzamelen geld en kleding voor hen.
Van Ahmed zijn familie wonen 2 zussen in Egypte, 2 wonen in dorpjes in Sudan en 2 in Omdurman op een veilige plek. 1 broer van Ahmed vecht in het leger.
1 zus van Ahmed is gegijzeld geweest en vrijgelaten omdat wij losgeld hebben betaald.
Het is voor ons allen een spannende tijd. Ik probeer een vast contract te krijgen, zodat ik geld kan sparen voor mijn familie die gevlucht is. En er is grote onzekerheid over de toekomst.
Ik wil dit verhaal afsluiten met een filmpje uit Omdurman.
Hier is te zien wat een Taquila is. Het is een soort gaarkeuken waarbij er eten wordt klaar gemaakt door mensen die eten kunnen regelen via connecties. Elke dag om 4 uur wordt dit eten uitgedeeld. Mensen komen met emmers en pannen om dit eten mee te nemen.
Ook tijdens ramadan.
